دلم می خواهد در قرنطینه میکاپ کنم!

اخیراً پست های من در اینستاگرام بسیار مورد توجه قرار گرفته و خیلی ها گفته اند که: چقدر آرایش (میکاپ) می کنی، اینقدر آرایش اصلا جالب نیست! حداقل ، نه در دوران قرنطینه. هربار که پست های اینستاگرامی خود را نگاه می کنم، با پیام هایی مانند “اجازه دهید پوست شما در حالی که در قرنطینه هستید نفس بکشد” و ” لازم نیست که در طول یک بحران جهانی بی نقص به نظر برسید! “بمباران می شوم.

هرچند من می دانم که این نظرات قصد دارند تا به من فشار بیاورند که در حالی که آپارتمان خودم گیر افتاده ام و سرگرمی جز آرایش ( میکاپ  ) کردن ندارم دست از آرایش بردارم و حداقل برای مدتی اولویت هایم را دوباره ارزیابی کنم اما صادقانه بگویم ، آرایش یکی از تنها مواردی است که من را در طول این قرنطینه  خوشحال و به اصطلاح روی پا نگه می دارد.

دو هفته اول قرنطینه و به قولی فاصله اجتماعی در تهران برای من خیلی سخت بود. کرونا کم کم شروع شد و بعد از آن همه چیز بسیار واقعی و سریع گذشت!  مشاغل بسته شدند ، دوستانم از کارشان کنار رفتند ، تعدادی هم حتی بیمار شدند. و همینطور که دوستانم یکی یکی شهر را ترک می کردند ، به والدینم رسیدم که به خانه خود در کاشان برگشته بودند. مادرم ، یک پرستار و پدرم ، یک بیمار زنده مانده از سرطان است، و همه با هم به توافق رسیدیم که برای من بهتر است که تا در این زمان کرونایی و طوفانی کلا در آپارتمان خود بمانم.

من به طور معمول شخص مثبتی در گروه دوستانم هستم که دائماً به مردم و اطرافیانم امید میدادم که همه چیز به زودی درست می شود و بهتر است خیلی نگران نباشند و بیشتر مراقبت کنند اما هرچه تأثیرات COVID-19 یا همان کرونای معروف گسترده شد، نظرم برگشت ، در یک چرخه ثابت اخبار بد گیر افتادم که باعث نگرانی من در مورد آینده شد. در چت گروهی خود با دوستانم مدام می گفتم: “من فکر می کنم افسرده ام.” من همه چیز را امتحان کردم تا اضطراب خود را کم و خود را آرام کنم، خبری های بد را کمتر گوش و دنبال کنم ، پس روال ورزش خودم را ادامه دادم ، به خوردن سالم ادامه دادم ، کتاب می خواندم . اما سطح انرژی من هنوز پایین بود و احساس غم و اندوه در وجودم بود.

در این مرحله روحی، من حتی نمی توانستم خودم را وادار به انجام آرایش ( میکاپ ) کنم. این چیزی بود که من همیشه دوستش داشتم ، اما اگر من به جایی نمی رفتم و یا کاری انجام نمی دادم  برای چی آرایش می کردم ؟ من مدام در آپارتمان ( در دوران قرنطینه ) خود بودم و اینقدر به خودم نرسیدم که  ابروهای من مثل ملوانی که از طوفان برگشته آشفته و نامرتب شد. با توجه به آنچه در جهان  در حال اتفاق بود ، فقط احساس بیهودگی می کردم.

هفته گذشته، با توجه به اینکه دورکار بودم اما مدیرم خواست که برای فیلم برداری یک آگهی تبلیغاتی به دفتر برم و دیگر می دانستم که مجبور به میکاپ هستم  وآن  اتفاق خوب افتاد و میکاپ کردم . می دانید چه شد؟

و برخلاف آنچه ظاهراً فالوئرهای  اینستاگرام من معتقد هستند ، این احساسات لزوماً ریشه در غرور و خودشیفتگی ندارد. به گفته مشاور بهداشت روان مستقر در دانشگاه تهران ، وقتی آرایش می کنیم که واقعاً عالی هستیم ، مغز ما در واقع تستوسترون بیشتری (بله!) را آزاد می کند و باعث می شود در کل احساس اطمینان بیشتری داشته باشیم. بدانید که:  “هاروارد در سال ۲۰۱۷ مطالبی را با عنوان اثرات میکاپ انجام داد و دریافت که افرادی که آرایش می کنند نه تنها عزت نفس بالاتری دارند بلکه نگرش بهتری نسبت به خود و آینده پیدا می کنند”

برای من ، رعایت موارد روزمره من ، از جمله آیین های زیبایی من ، در مدت زمانی که همه چیز در خارج از چهار دیواری ( در دوران قرنطینه )بسیار غیرقابل پیش بینی است ، به من حس کنترل بیشتری داده است. با وقوع همه چیز در جهان ، بسیار آسان است که به چرخه ای از نگرانی مداوم کشیده شوید. اما وقتی میکاپ کردم ، می توانستم خودم را از این احساس اضطراب بی پایان ، حتی اگر فقط برای ۱۰ دقیقه باشد، خارج کنم.

اگر روی آرایش ( میکاپ ) تمرکز می کنید بدانید که نه تنها   به طور عادی باعث می شود  از نظر ذهنی احساس خوبی پیدا کنید ، بلکه از نظر جسمی نیز  احساس خوبی خواهید کرد. این حس خوب باعث می شود که مغز شما از دوپامین (که ماده شیمیایی خوبی است) سیراب  شود و به تقویت حال و هوای فعلی شما کمک کند ، در عین حال به شما کمک می کند چشم انداز مثبت تری برای آینده ایجاد کنید.

کلام آخرصادقانه من به شما در جواب کامنت ها: وقتی به لب قرمزرنگ پررنگ خودم نگاه می کنم، وقتی سایه روشن چشمم را می کشم ، ذهنم را از همه چیز منفی در جهان دور می کنم. پس آرایش در هنگام بیماری همه گیری مثل کرونا هیچ ربطی به غرور ندارد.